Met een ruk draai me om en zie nog net de wiebelende plant tot stilstand komen. Nu is het genoeg! Ik ben niet bang, maar kwaad. Woedend. Laaiend. Hoe durft ie? Een pen! Een pen! En ik schrijf:

"Jij vuile stiekemerd! Je hoort hier helemaal niet! Scheer je weg of ik doe je wat!"

Zo, dat lucht op. Laat hem dit maar eens vinden. Ik moet het op zo'n vergeten plekje leggen, waar hij vaker komt. Op de kast. Of achter de kast. Helemaal daarachter. Gaat dat? Er ligt al iets. Een papiertje. Een stoffig papiertje. En wel dit papiertje:

Kunnen we niet gewoon weer met z'n allen geloven in het bestaan van kabouters?Ik ben weer ge- zinsbegoocheld. .en verander hee jij joghem stiekemerd! het was me eerst nog niet eens opgevallenBlijkbaar heeft Jogchem al last van spoken....!!!!! !!!!!!!!!!!!Ah Als de mens zelf geen goede voedingsbodem voor paranoide schizofrenie is, dan is de andere zelf het wel....(Parafreen schizoid om me heen kijkend dwaal ik door het huis en vind de sporen van een mij onbekend eigen en denk opgelucht: De cirkel is gesloten...)