Wat doet Meneer nou de hele dag, voordat hij hier de ijskast komt plunderen? Afgelopen woensdag heb hem eens gevolgd. Meneer liep een stuk vlotter dan je zou verwachten als je hem onderuitgezakt in de bank zag ronken, steevast met wat speeksel in zijn mondhoek, waar in de loop der tijd een diepe groef is ontstaan. Hij had duidelijk een doel voor ogen. Bloemenwinkel Memento Flori? Nee. Verder. De begraafplaats? Nee. De bibliotheek? Ja. Zodra hij daar over de drempel stapte, werd de anders zo kalme man bezield met een intens jachtinstinct dat hem door alle afdelingen dreef. Gretig graaide hij van alles uit de planken: Maori's, Plato, Mineralen uit de Andes, Cuba, Dierverzorging. Binnen een kwartier sjouwde hij met een stapel tot aan zijn kin. De bibliotheek-medewerkers zagen hem rondrennen en wisselden een blik van ontroering of ergernis. Ik kon het niet plaatsen. In elk geval lieten ze hem begaan. Mij bleven ze wel aanstaren. Om maar te doen of ik daar iets te zoeken had, sloeg ik een ander pad in. Tussen de kasten door kon ik Meneer volgen naar de uiterste hoek van de bovenste verdieping, waar een paar lege kasten stonden. Daar zette hij zijn buit op de grond. Hij leek tot rust te komen. Heel even. Toen deed hij een stap terug. Ik kon zijn gezicht niet zien, maar stelde me voor dat hij door zijn oogharen keek en de lege kasten in zich opnam. Na wat ijsberen pakte hij een boek van de stapel, zette die in de middelste kast en nam weer afstand. Uiterst zorgvuldig kregen alle boeken een plek toegewezen. Sommige moesten iets verder uitsteken, andere ondersteboven of toch niet. Wat er in hem omging, was niet te peilen, maar uit zijn bevlogen geschuif bleek dat het lang niet eenvoudig was en dat de rangschikking niet zomaar voor de leek te vatten was. Uiteindelijk stond daar dus een rijtje boeken. Meneer leek tevreden. Hij begon zwaar te ademen. Te hijgen. Nee, hij lachte. Steeds harder. Het galmde door de ruimte, waar behalve Meneer en ik niemand aanwezig was. Meneer schudde gniffelend zijn hoofd, schokte met zijn schouders en liep zonder om te kijken terug naar de roltrap. Dit gaf me gelegenheid om eens van dichtbij te kijken waar al die moeite nou voor was. Ik zag het niet. Wat mij betreft was de volgorde volstrekt willekeurig. De beginletters van de auteurs vormden geen ondeugend woord. Niks. Net toen ik teleurgesteld wilde vertrekken, zag ik dat alle kasten half leeg waren. Heel de zesde verdieping was gevuld met korte rijtjes boeken die waren onttrokken aan de gangbare nummering. Sommige rijtjes hadden duidelijk samenhang doordat alle boeken dezelfde hoogte hadden. Of ze liepen geleidelijk van dik naar dun. Of ze stonden opengeslagen in elkaar. Speurend naar dat soort patronen, zag ik plotseling de twee medewerkers, die me eerder zo argwanend aankeken, boven komen. Ze schrokken toen ze zagen dat de verdieping niet verlaten was en hielden snel hun handen achter hun rug. Ik had al gezien dat ze van alles bij zich hadden. Niet alleen een notitieblok, maar ook een lineaal en flink wat apparaatjes, waaronder een ouderwets fototoestel. En iets waar draadjes aan bungelden. Ze persten een glimlach op hun lippen en liepen langs me heen, richting Meneers nieuwe rijtje boeken. Toen ik omkeek hadden ze hun spullen weer voor zich. De jongste keek me strak aan. Ok, dacht ik, wegwezen. Geen vragen. Weg van hier. Tien minuten later stond ik voor mijn huis, waar Meneer zwijgend voor de deur wachtte. Zoals zo vaak volgde hij me naar binnen, waar hij zonder een blik te wisselen in mijn stoel plofte, precies op tijd voor Lingo.