Ken je die momenten waarop je beseft: “Dit heb ik eerder meegemaakt! Maar wanneer ook alweer? En waar? Met wie? Of beeld ik het me in?”

Dat heb dus regelmatig. Na al die keren kan ik maar één logische verklaring vinden voor dit verschijnsel en die gaat als volgt.

  1. Ik heb een gave: soms zie ik de toekomst.
  2. Ik heb ook een handicap: mijn geheugen laat me in de steek.
  3. Daardoor kan ik me de toekomst vaag herinneren. Zodra die toekomst het heden wordt, komt de herinnering net niet boven en bekruipt me dat akelige gevoel, die mengeling van herkenning en onvermogen.

Sinds ik dat weet, heb ik altijd een blocnote op zak, om iedere glimp van de toekomst direct te noteren. Dat doe ik dan ook, schijnbaar. Maar eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren ooit in die blocnote te hebben geschreven. Zo nu en dan open ik hem en verbaas ik me over dat gekrabbel in mijn eigen handschrift. Op zulke momenten voel ik de urgentie achter die mededelingen. Ik weet dat ik er lering uit zou moeten trekken, maar ze roepen vooral vragen op: Wanneer moet ik opletten? Voor wie of wat?

Een half gewaarschuwd mens telt voor één.
Loesje heeft een uitgebreid hoofdstuk in mijn vriendenboekjegave Ik was 'wegwees' & onderweg (zonder weg) werd mij op een wezelijk zachte wijs wonderlijk onderwezen dat mijn weg gaat over reizen van wegwezen naar wegwijzen. ~Sjeu wat is nobody toch een prachtige plek om af en toe naar terug te keren. jogchem, blijf tot in de eeuwigheid asjeblieft, jij bent onze oorsprong.wat ben je actief? geen opdrachten?