Meneer lag vanochend snurkend in mijn stoel. Een lege zak chips deinde op zijn ademhaling. kon hem toch niet zomaar wakker maken?

Vanmiddag was hij een stuk actiever. Goed, nu ligt hij weer in mijn stoel te ronken, maar toen ik thuis kwam was mijn kamer helemaal opgeruimd. Keurig, dacht ik nog. Een beetje kaal, maar netjes. Waar had hij de planten gezet? En de fruitschaal? Mijn boeken, klok, radio, glazen? Op het aanrecht stond het antwoord: een kolossaal blok van al mijn spulletjes, bijeengehouden door dik bruin plakband.

Waarom? Wat bezielt die meneer om hier naar binnen te stappen, in mijn stoel te slapen en al m'n spullen aan elkaar te plakken? Dit hoef ik niet te pikken! Ik zal hem eens... Eens flink door elkaar schudden! Verbaal dan... Eens stevig de waarheid zeggen. En dan vragen wanneer hij weggaat.

Zodra hij wakker wordt.