"Mag ik ook zoveel spekkies?" vroeg een klein jongetje aan zijn moeder in de supermarkt. Mijn kar lag vol spekkies, in verband met mijn doorlopende dieet-experiment. Of eigenlijk mijn zoektocht naar dat ene voedingsmiddel dat alle energie geeft die nodig heb, zodat ik dat, en niets anders, in de groothandel kan inslaan en voor altijd van het gedoe af ben. Natuurlijk was ik met het lekkerste begonnen. Maar na drie dagen uitsluitend chocola zei mijn lichaam dat het tijd was om over te stappen op het een-na-lekkerste. Dus vandaar.

"Nee dat mag jij niet," was het antwoord van zijn moeder. Hij keek beteuterd.

"Later mag jij ook alles," stelde ik hem gerust. En het is waar. Later mag je alles. Een leuk vooruitzicht voor een kind, dacht ik. Maar zijn moeder leek daar anders over te denken en keek me venijnig aan.

"Maar later wil je niet zoveel meer," voegde ik eraan toe. Ook dat is waar, voor de meeste mensen. Meer kon ik er niet aan toevoegen, want zijn moeder trok hem mee.

Ik hoop dat hij het in zijn oren knoopt en later, met een reputatie, een huwelijk en een carrière, toch nog beseft: ik wil spekkies!